hayalet kiz

Hayalet olmayan bir kentin, küçük hayalet kızıyım ben. Kimse beni görmez ki, kimse beni duymaz. İçinden geçip giderim insanların.

Tek başına elleri ceplerinde gezen insanlar görürüm bazen, en çok onları yakın bulurum kendime. Onlar da benim gibi kimse tarafından görülmezler. Çarpar geçerler o insanlara. Karşılığında –elleri ceplerinde gezen insanlar- da kimseleri görmez ama. Bunu misilleme olarak algılamayın, onlar  kafalarının içindekilerle meşguldür. Bakarlar, ama görmezler. Görmek istemediklerini düşünmüşümdür hep.

Bazen kıkırdayan kız grupları görürüm, bir onlara bir kendime bakarım. Çıplak ayaklarıma, kocaman gözlerime, pembe dudaklarıma, minik bedenime, solgun çehreme ve minik bukleli saçlarıma, bir de onların rengarenk, mutlu ve abartılı görünümlerine… Kaçar giderim hemen oradan, o rahatsız edici kahkahaların eşliğinde.

Erkek çocukları olur bazen, ya da erkek grupları. Bazıları çok genç, bazıları yaşlı olur ama hiç değişmez görüntüleri. Yüksek ve kalın sesleriyle  birbirlerini ikna etmeye çalışırlar en iyinin kendileri olduklarına. Üstüme basıp geçmesinler diye kaçarım onların da yanından.

Ya da çiftler olur sokaklarda. Elleri birbirlerinin elinde olur, gözleri birbirlerine kenetli. Ne kadar sevgiyle baksalar da birbirlerine, aralarındaki tek tutkunun yalan olduğunu bilirim. Özlemle bakarım ama sadece bir an, sonra döner arkamı giderim, gözümde damla yaş olmadan.

Akar giderim bu gri şehrin sokaklarından aşağı. Tırabzanlardan kayarım, merdivenlerden hoplarım. Geceleri boş bulduğum salıncaklarda sallanırım, o sesler gaipten gelmez. Benim kıkırdamamdır geceleri duymakla-duyduğunu sanmak arasında kaldığınız. Siz bir şey gördüğünüzü sandığınız zaman gölgeler arasından geçip giden benimdir. Sessizce izlerim sizi,  ellerim buz gibi, gözlerim bomboş…
Hayalet olmayan bir kentin, küçük hayalet kızıyım ben. Binlerce hikayem var bu kente dair, anlatılmayı bekleyen…