21.12.2006 04:04

insanlığın doğuşundan bu güne hep çeşit çeşit aşk hikayeleri anlatılagelmiş. hatta, en başa gidersek, havvanın dünyaya inmesine yol açan da aşktır, bilinmeyene olan aşk. ferhat dağları delmiş, romeo ve juliet birbirlerinin olmadan yaşamaktansa ölmeyi tercih etmiş, kanuni hürremin aşkı uğruna bir padişahtan beklenmeyecek fedakarlıklarda bulunmuş.. bunlar gibi herkesin bildiği onlarca hikayenin yanında onbinlerce de bilinmeyen aşk yaşanmış insanlık tarihinde.

ama zaman akıp giderken herşeyi olduğu gibi aşk kavramını da yozlaştırmış. herşeye, herkese yaptığı gibi aşktan da çok şeyler alıp götürmüş. eskiden yüce bir duygu olarak görülen aşk, şimdi dillere pelesenk olmuş, iki günlük samimiyetsiz ilişkilere isim olmuş. bugün birine aşık olduğunu söyleyen insanlar, ertesi hafta başkasına aşık olmuş, aşığım dedikleri insanları iki günde unutmuş -belki hiç hatırlayamamış da-, aşkı maddiyatla, pahalı hediyelerle, kaç gündür tanıştıklarını saymakla olunan birşey sanmışlar. elden ele dolaşmış aşk, çok yıpratılmış, yorulmuş.

oysaki aşk böyle birşey değilmiş ki. aşk, gözünün başka kimseyi görmemesiymiş. hayatta herşeye 'boşver' diyebilmek, aşık olunan insan için sorgusuz sualsiz herşeyden vazgeçebilmekmiş. sadece bu kadar da değilmiş, herşeyi feda edebilmek ve belki de hiçbirşeysiz kaldığında gülümseyebilmekmiş.
aşk, aşık olunan kişiyi düşündüğünde kollarının uyuşması, boynundan aşşağı inen hissizlikmiş. o kişinin hayaliyle bile gülümseyebilmek, gözlerinde anlamsız bir parıltıyla dolanmakmış aşk. 'o'nun elini tuttuğunda hiçbirşeyden korkmamak, kendini herşeyden, hayattan güçlü hissetmekmiş.
dudakları 'o'nun dudaklarına değdiğinde, sadece değdiğinde, beyninin karıncalanması, gözlerinin kararması, birkaç saniyeliğine aklını yitirmekmiş aşk. 'o'nu mutlu etmek için herşeyi yapabilecek durumda olmak, ve karşılığında sadece yüzündeki gülümsemeyi görmeyi istemekmiş..

çok yıpranmış aşk, dedim ya. hoyratça kullanılmış insanoğlu tarafından. bu yüzden çekinir olmuş insan soyundan. çok çok nadir görünür olmuş. sadece bulmak da yetmiyormuş onu, elinde tutabilmek önemliymiş. çünkü o kadar korkakmış ki artık, kayıp gidiveriyormuş onu arayan ellerden. bu yüzden çok kıymetli birşey olmuş işte aşk. sadece bulmak değil, kaybetmemek de çok önemliymiş. insanları ne kadar şaşırtıp, kandırsa da her insanın hayatına bir kez girermiş, o insana ruh ve can verirmiş.

bir varmış, bir yokmuş..